Afkoeling vinden in momenten van tropische ruimtes
De zon verandert moeras in droogte
Genietend als een jong meisje vermaak ik mezelf
Een laagje helder water, in een oude zinken badkuip
Die eenvoud verfrist een vergeten denken aan en verzonken in lees ik een boekje
Met iedere inademing torent mijn buik boven het water uit
De uitademing die eens doet terugkeren als de buik in de schoot van moeder aarde
Opnieuw komt mijn buik omhoog
In de plooien van mijn huid en navel glinsteren kleine waterbronnen in de weerspiegeling van de zon
Een wesp raakt deze eenvoud aan, van dat wat zo gewoon is
Voelt het ritme van mijn ademen en vind de juiste landingsplaats
Net dat plekje waar al het leven ontstaat en dat nu een sprookje van dit ‘leven’ is
De wesp doet zich bij het eb tegoed aan de ontstane riviertjes in de ondiepe oerbron van mijn lichaam
De wesp is nu mijn gelijke
In afwachting van ruimte om en zonder invloed van een vorm van tijd
Wordt er gebruik gemaakt van de magie van wat eb en vloed doet schenken
Er is geen angst, ‘slechts’ de luxe van aan overvloed, aan kunnen overgeven aan
De wesp lest de dorst…en ik…ik les de overbodigheid van angsten voor
Angst voor dat wat allemaal gedacht was voor te zijn
De angst voor dat wat nodig was…
Het was in alles…
Bevrijding van angst dat het meeste nodig bleek te zijn
Raak ik de behoefte en de aandoenlijkheid aan van een dorstige wesp
De eenvoud van een niet bestaand gedacht sprookje
Aangereikt door een gedacht van ‘stekende’ oproep uit het dierenrijk…
Het toont mij hoe arm de mens is geworden in de behoefte van alles te zijn vergeten, in wat rijkdom werkelijk is!!!