Ik zit al jaren op het volkstuinencomplex en weet pas sinds kort dat er ook tuinkabouters wonen. En dan bedoel ik niet de plastic of stenen figuren, die we her en der kunnen vinden.
De avonturen van Thomas en zijn vriendjes kunnen we sinds april 2021 lezen als blog op deze website. Toen ik hem kortgeleden op mijn tuin achter mijn Huuske betrapte, kon ik hem meteen een paar vragen stellen.
HannaH: Thomas, ik heb jou nog nooit eerder ontmoet op onze volkstuintjes, waarom niet?
Thomas: Ik weet dat grote mensen altijd rondvertellen dat kabouters niet bestaan. Dus zijn wij ook niet zichtbaar voor hun. Maar in de kleine mensenwereld, laat ik zeggen kinderen tot 11 jaar en 3 maanden, denken ze daar heel anders over. Mijn vriendjes en ik zijn er wel degelijk hoor. Jij gelooft in mij, dus kun je mij zien.
HannaH: Welke tuinnummers huren jij, Timmy en Rosie dan?
Thomas: ik huur tuin 136 (wat een kleine punt is dat, zeg), Timmy en Rosie tuin 80.
HannaH: Waar wonen jullie eigenlijk?
Thomas: grotendeels op de tuin (mag niet van het bestuur, doen we lekker toch), maar omdat het daar nu wat druk is, zijn we even op vakantie. We wonen nu tijdelijk in het bos, in een hele oude boom naast het kapelletje, bovenop de Leenderberg. ‘s Ochtends heel vroeg komen wij via de roetsjbaan naar beneden en klimmen tegen de avond moeizaam weer naar boven. Dan praten we nog even met onze buurvrouw van het kapelletje en gaan daarna lekker slapen. Zodra we een beetje gewend zijn aan alle grote en kleine mensen, komen we terug. Misschien dat ik binnenkort een andere tuin krijg.
HannaH: Jullie vertellen veel over de tuin aan de kinderen, hoe weten jullie dat nou allemaal?
Thomas: Nou, de papa’s van jullie opa’s zijn hier al een grote tuin begonnen zo rond 1959. En hoe je in een tuin moet werken hebben wij geleerd van de grote mensen.
HannaH: Laatste vraag, Thomas. Wat doen we met de ongelovige Thomassen in onze grote mensenwereld?
Thomas: Als ze dit gesprekje lezen op de website geloven ze het wel.
HannaH: Dank je wel voor dit gesprekje en de groeten aan je vriendjes.
Moe, maar met een grote zwaai neemt Thomas afscheid van mij en gaat…. ja, waarheen?
Nadat ik snel een foto had genomen, zag ik dat hij zijn schepje had vergeten. De volgende ochtend was het weg.
Misschien tot ziens Thomas, HannaH.